HER ŞEYİM

“Benim her şeyim bunlar. Evlatlarım, arkadaşlarım bunlar benim. Gündüzleri hep buradayım, geceleri de şu ışıkları döndüğünde köşedeki sokakta bi inşaat var. Şimdi biraz durdu. Orada işte inşaatta kalıyorum. Soğuk moğuk ne yapıcan? Çekiyorum kafama battaniyeyi yorganı uyuyorum. Valilik bana üç ayda bir 200 lira veriyor, 200 lira. Ben de bozdurup bozdurup harcıyorum. Ama bu köpeklerimi hiç ihmal etmem. Bak altlarında kartonlar, örtüler serdim. Keyifleri yerinde. Saksı altlıklarından mama kapları da var. Burada küçük tüpün üzerinde makarna kaynatıyorum üzerine de biraz mama döküyorum. Hayvanları sevenler biliyorlar benim baktığımı onlar da işte kalplerinden geçeni veriyorlar. Birazıyla karnımı doyuruyorum işte geri kalan hepsiyle onları doyuruyorum. Bi gün bile aç uyumamışlardır. Ne yapar eder doyururum. Lokantalardan artmış yemekleri alıyorum, bayat ekmekleri, kasaplardan kemik falan öyle işte. Ama şimdi bu corona virüsünden her yer kapalı bi tane açık lokanta şu bu yok. Bugün mamanın yanına işte tüpün üzerinde makarna kaynattım doyurdum. Uyuyorlar şimdi hepsi. Öyle havlasınlar falan öyle huyları yok. Bazen işte çok ender bu kağıt toplayanlara havlıyorlar. O da ben yokken kartonlarını almışlar altlarından ondan. Toplamda 7 tane. Bu iş uzarsa ama ne olur bilmiyorum. Uzayacak gibi. Mesela ben 37 ölü falan duyuyorum ya inanmıyorum. Güvenim yok. O zaman işte onu kafamda çarpıyorum diyorum “ en az 1000 ölü vardır” diyorum. Bakalım ne olacak sonumuz? Ben kendimi çok düşünmüyorum. Ben alışkınım ama işte bu çocuklar için endişeleniyorum yani, nasıl doyacaklar bu iş uzarsa bilmiyorum” İstanbul/2020