KÜÇÜK KIYAMET

“46 yaşındayım daha böyle bi şey görmedim. Küçük kıyamet gibi bir şey. Biraz daha devam ederse dayanmak zor. Ben iş hanında çay ocağı işletiyordum ama zaten hemen kapattık. İki oğlum var biri 4 diğeri 6. sınıfta. Hanım da moda evinde çalışıyordu terzi olarak, onlar da kapattı. Evdeyiz bakalım şimdilik. Ancak marketti şuydu buydu. Ama uzadıkça umutlar da giderek tükenecek. Şimdi biraz kenarda var onu yiyeceğiz de sonra ne yapacağız? Valla aklıma hiç bir şey gelmiyor. Başka iş ne olur bu saatten sonra bilemiyorum. Devletin bizim gibileri desteklemesi lazım aklıma tek gelen bu. Madem bu olağanüstü bir durum o zaman hazinede olağanüstü durumlar için birikmiş para harcanacak vatandaşa. Bence tek çözüm bu. Yoksa ben bu intihar edenleri falan çok iyi anlıyorum. Yanlış olmasın öyle bir şey yapacağımdan değil ama o çaresizlik halini anlıyorum yani. Ben şimdi iki çocuğumu nasıl doyuracağım evde oturmaya devam edersem ? Bi şey önerirken ona uygun cevabı da vereceksin. Sen devletsin di mi? Elinde paraydı, yargıydı, sağlıktı di mi her şey var yani. Ben mi bileceğim sen mi? Ben coronayı şu yapmış, bu dünyaya salmış, işte yeni dünya düzeniymiş falan bunlarla ilgilenmiyorum. Çünkü ne desem hayalden öte gitmeyecek. Ben sadece vatandaş olarak soruyorum devletimizin bizim için çözümü ne? Bir ben değilim ki bu durumda di mi, binler milyonlar var. Herkes elini şakağına koymuş düşünüyor. Ama vatandaş düşünür, devlet gerekeni yapar. Benim hesabım nakit yardım, borçların ertelenmesi falan böyle ceple ilgili şeyler. Yoksa dua falan işe yaracaksa toplanıp 80 milyon dua edelim sabah akşam. Buysa çözüm onu yapalım yani” İstanbul/ 2020