KÖTÜ GÜNLER

“Şu anda hayatımın en kötü zamanlarını yaşıyorum diyebilirim. 44 yaşındayım daha zor bir zaman hatırlamıyorum. 6 ay önce zaten hayatım alt üst oldu. Erkek arkadaşımla ayrıldık. Onun kararıydı, ben hiç istemedim ama oldu sonuçta. Benim için hayalimdeki ilişkiydi diyebilirim. Yani şimdi öyle olduğunu anlıyorum ama ilişki içindeki sorunlara ben sebep oldum. Bunu şimdi görüyorum. Hem kıskançlık hem de var olanla yetinmeme diyeyim. Bir de ondan önce işten çıkarılmıştım, hepsi üst üste geldi. 15 kiloya yakın kilo verdim, yeme içme uyku düzenim bitik. Talepkar ve mükemmeliyetçi bir insanım. Zaten yaşadığım sorunların altında da hep bu var. Şu anda bu coronayla birlikte anksiyetem tavan yapmış durumda. Bi de yalnız olmanın problemi. Bu olay başladığından beri iki kez büyük kriz yaşadım. Nefes alamadım ve bu sefer corona oldum diye panikledim. Düşünün kimseniz yok yapayalnızsınız. Ben zaten kendi ailemle de uzun zaman önce yolları ayırmıştım. O da başka bir sorun ama hiç pişman değilim onun için. Ama bu krizlerde karşı komşunun kapısını çalmak zorunda kaldım. En yakın daire onlar. Hareket bile edemiyorum zaten. Perişan oluyorum, sürünerek çaldım zillerini. Onlar da yeni evli bir çift. 1-2 uğraşırlar onlar da zaten. Ama çok anlayışlı çıktılar sağolsunlar. Fakat bu durum devam ettiği müddetçe ki yazı bulacak gibi gözüküyor ne yapacağımı bilemiyorum. Sokağa çıkmadan da duramıyorum. Çünkü anksiyete öyle bir şey. Yani ben şimdi sokağa çıktığımda normal işte, maskesiz falan sakin sakin dolaşan insan gördüm mü rahatlıyorum. Eve rahat dönüyorum yani işte ” bak her şey yolunda, dışarda insanlar var, normal hayat devam ediyor” falan diye kendi kendimi avutuyorum. Eve gelince neredeyse kaynar suyla yıkanıyorum, bütün üstümdekileri 90 derecede yıkıyorum ama hayatın devam etmesi beni normalize ediyor. Fakat en zoru akşamları. Sanki kıyamet kopacakmış gibi hissediyorum bazen. Dikkatimi başka şeylere yönlendirmeye çalışıyorum ama hangi kanalı açsanız bu haberler; kaç kişi ölmüş, kaç kişi virüs almış hep öyle şeyler. Tek dayanağım çok yakın iki arkadaşım var onların destekleri. Ama onlar da mesela Anadolu yakasında oturuyorlar. Ben şimdi bu olaylardan sonra Kurtuluş’tan kalkıp da Tuzla’ya ya da Göztepe’ye gidemem. Onlar için de öyle tabii. Hiç umudum yok ne kendim için ne de dünya için. Ayrılık olayından sonra yeni yeni toparlanmaya başlamıştım, iş planları yapıyordum işte küçük bir sandviç dükkanı falan ama şimdi hiç hevesim kalmadı hayata. Bugün ölsem sevinirim yani yoksa bayağı zorluyor beni artık.” İstanbul/2020