“EVLAT SEVGİSİ BUYSA”

“Sadece yaptığım şey çalışmak. Başka beklentiler için zaman yok. Eşimin küçük bir bayan kuaför dükkânı var, ben de orada manikürcüyüm. Dükkânı sadece ikimiz işletiyoruz başka çalışanımız yok. Mesela ailecek yemeğe gitmeyi, mesela 5 yaşında kızımız var onu da alıp hep beraber bir sinemaya, bir bowlinge gitmeyi, tatile gidebilmeyi isterdim. Birincisi yaşam şartları, ikincisi kendi iş yerimiz olduğu için onu kapatamamamız bunları yapmaya engel. Çocuğum olunca onu ne bir bakıcıya, ne de kayınvalideme bırakabildim o yüzden de çocuğum üç aylıkken yanıma alıp buraya dükkâna çalışmaya geldim. Çocuğumu küçük kuaför dükkanımızda büyüttüm. İlk bir sene pusetinde kaldı. Sonra da dükkâna bir tane park yatak aldık onun içinde uyudu, oynadı, büyüdü. Zor oldu tabii, olmaz mı? Ama hiç değilse çocuğum yanımda diye aklım kalmadı. Onun huzuru oldu içimde. Anne olmak dünyanın en zor mesleği diyebilirim. Ben loğusayken bile tek başımaydım. Doğumun 3. gününden itibaren çocuğumla yalnızdım. O zaman eşim dükkânda tek başına çalışıyordu ben evdeydim ve tabii ki maddi durumlar daha kısıtlı olduğu için evimin tek odasını yakardım, doğal gaz faturası daha az gelsin diye. Çocuğum da durmadan ağlayan bir bebek olduğu için kucağımdan bırakıp da mutfağa yemek almaya bile zor giderdim. Kayınvalidem ne zaman çağırsam “işim var, işim var” derdi. Gelse bile 1 ya da 2 saat durur giderdi. Gecenin üçünde, dördünde temizlik yapardım, yemek yapardım, çünkü yardımcı olacak kimsem yoktu. Yapayalnızdım. Benim evliliğime karşı çıktıkları için ailemle görüşmüyorum. O yüzden hem loğusayken, hem de sonrasında çocuğumu büyütürken hep yalnızdım. Biz çok ataerkil bir ailede büyüdük. Babam çok sözünü geçirmeyi seven bir adam o yüzden o istemedi evlenmemi. Üç ağabeyim var benden büyük. Bir tek en küçük abimle çok nadir görüşüyorum. Diğerleri babamın sözünden hiç çıkmadıkları için onlarla görüşmüyorum. İlk zamanlar annemi çok özlüyordum taa ki çocuğum olana kadar. Çocuğum oldu dedim ki “demek ki evlat sevgisi buysa, bizimkiler beni hiç sevmemiş, evlat sevgileri yokmuş” dedim ve kafamdan çıkarttım. Çünkü benim hissettiğim sevgiye göre insan evladını görmeden bir gün bile duramaz.” İstanbul/2020