MELEĞİM

“Ben, karımın bana bir hediye olduğunu düşünüyorum. 46 yaşımda kader onu benim karşıma çıkardı. Bu da bu garibin nasibi dedi. Telefonuma bak ne diye kayıtlı. Bak; Meleğim yazıyor görüyor musun? O üzülünce benim dünyam kararıyor. Ama mesele biraz karışık. Kılçıksız balık olmaz ya. Annem babamla aynı apartmandayız. Daire onların zaten. Kayışdağı’nda. Ben 2 sene önce evlendiğimde kiracıyı çıkardılar bizi koydular. Yine de şükür ama karıma zulümleri oluyor çok. Kimi kimsesi yok, orda burda büyümüş. Benden başka üzüleni olmamış hayatta. Bir garip kuş. Amatemde tanıştık zaten. O da diyorum işte o musibetin bir güzelliğiydi. Sevmediler ama hep horladı bizim taraf. Evvelki gün evlerinin sifonu bozulmuş işte ben yoktum evde, fırsat bilip dört kere tuvalete su dökmeye yukarı çağırmışlar. Zaten doğuştan kalça çıkıklığı var, o yüzden yürümesi zor zaten. Apartman deyince öyle dört başı mamur apartman değil yani bizimkisi. Gecekondudan bozma diyim sana. Asansörü yok bi şeyi yok. Dışardan merdivenli. Acımamış çıkarmışlar üç kat yani. Bir kere de değil dört kere. Sebep de b*klarını temizlemeye yani. İki kova su dökememişler kendileri. Gücüme gidiyor işte bunlar benim. Ondan evvel bir de babamın vurması olmuştu yüzüne sudan sebepten. Annem zaten kış günü bile balkon yıkatıyor ben evde yoksam. Hep zulüm, horlama, aşağılama. Bırakmıştım işte çoktandır da bunlar hep canımı sıktı. İki gündür yine eski yola geri döndük ufak ufak.” İstanbul/2020