ÇAMAŞIR SULU HAYAT

“İki senelik evliyim ama artık bitirme noktasına geldim. Hatta kafamda bitti. Bir haftadır arkadaşımda kalıyorum. Kafamda iyice oturtmak için zaman tanıyorum kendime. Bizim sorunumuz en başından beri titizlik oldu. Ama bu eşimde hastalık derecesinde. Böyle bir insanla yaşamak çok ama çok zor. Görücü usulü ile evlendik. Bu aslında birbirimizi tanıma sürecimizi etkiledi. Ne kadar olsa iyicene, içinize sinesiye tanıyamıyorsunuz. Ufak tefek şeyler görüyordum gerçi. Mesela metroda, otobüste boş yer olsa bile üstü kirlenecek diye oturmuyordu. Tutamakları selpakla tutuyordu. Nişanlıyken bize geldiğinde de tuvalet kapısını açarken öyle açmış mesela yengem görmüş. Şimdi de mesela market poşetlerini bile kapıdan içeri almadan siliyor. Kapı dışına küçük dolap yaptırdı içinde çamaşır suyu ve bez var. Bütün ev öyle kokuyor zaten. İmkan olsa hem içer, hem içirir yani o vaziyette. Kimseyle tokalaşmıyor, öpüşmüyor. Her akşam kapıdan girdiğimde üzerimde ne var ne yok çıkarıp doğru banyoya girmemi istiyor. Annemlerdeki terliklerini kilitli poşetin içinde dolabın üst gözünde tutuyor ki yanlışla biri kullanmasın. Çantasının içinde küçük küçük şişelerde pürünol mü ne onlardan taşıyor. Bi şeye kazara değse, dokunsa hemen eller dezenfekte ediliyor. Kalabalıkta birine değer, bir şey bulaşır diye sokağa bile çıkmak istemiyor. Her şey iğrenç derecede pis ona bakarsan. Dışarda yemek, kafede çay, kahve falan hiç olmayacak şey. Sürekli gergin, sinirli. Biri gelse gitse bütün ev tepeden tırnağa kazınıyor. Hele tuvaleti falan kullanmışsa sabaha kadar banyo temizliyor. Anlatsam daha uzar gider de işin kısası artık tahammül edemiyorum. Ya böyle hayat mı geçer? Kendisiyle defalarca konuştuk ama değişen bir şey yok. Zaten o bunun normal olduğunu benim pis olduğumu düşünüyor. O yüzden ben kafamda netleştim” İstanbul/ 2020