SIR

“Ben 9 yaşındayken babam intihar etti. Ve şimdi geriye dönüp baktığımda bu olayın benim bütün hayatımı etkilediğini görüyorum. Oysa hep üstünü örttük doğal bir ölümmüş gibi davranmaya çalıştık. Olaydan sonra hemen anneannemin yanına Merter’e taşındık. Annem yeni tanıştıklarına ya da bu olayı duymamış olanlara hiçbir zaman babamın intihar ettiğini söylemedi. Beni de bu konuda hem annem, hem de anneannem hep uyardı. Bütün çocukluğum, genç kızlığım böyle geçti. Bu sırrın üzerini örterek, gizleyerek ve yalan söyleyerek. Babamın kaybının sebebi sorulduğunda ” beyin kanamasından” öldü dedik hep. Özelikle benim ilerdeki evliliğim ve iş hayatım, ya da işte geleceğim falan için, annem hep bu olayın kötü bir damga olacağını ima etti. Ama şu anda çok sevdiğim, çok iyi anlaştığım biri var hayatımda. Hatta ilk kez kendimi bu kadar güvenli ve mutlu hissediyorum diyebilirim. Ve ben geçmişten getirdiğim bir yalanda ısrar etmek istemiyorum. Sonuçta bu insan benim bütün geleceğimi paylaşacağım bir insan olacaksa, benim geçmişimin en karanlık yanını bilmeyecekse beni hep eksik tanıyacak demektir. Çünkü eğer birine “aşığım”, “seni seviyorum” diyorsanız onunla aranızda sırdan bir duvar olmamalı. Yani bunu mutlaka bilmesi gerektiğini düşünüyorum. Ancak annem de, anneannem de “en ufacık bir kavgada, anlaşmazlıkta seni hep öyle yargılar” diyor. Ama ben ne olursa olsun söyleme kararı aldım. Son zamanlardaki en önemli problemim bu işte. Bu kararı almak ve bunu söyleyebilmek.” İstanbul/ 2020