“NE İŞİM VAR?”

” Türkmenim. 61 yaşındayım. Üç sene oldu Türkiye’deyim. Yalova’da, Gebze’de, İzmit’te, Bursa’da çalıştım önce. Şimdi Pendik’teyim. Hep hasta baktım. Yaşlı karılara da baktım. Benim cocuğum hasta. İyi olsa ne işim var burada? 36 yaşında ama ufak çocuk kadar. Dört aylıktı anladık. Kayınanam tapıştır dedi. Yani ver dedi. Bizde var öyle yerler bırakıyorsun bakıyorlar. Nasıl tapıştırayım çocuğumu? Arka koyacak kimsem yok. Bizde hörmet çoktur kayına. Onlar istemedi hasta çocuk doğurdum diye. Attılar beni. 8 ay Moskova’da kaldım onun için. Kardaşım yanımdaydı. İyi olmaz dediler sonra. Konuşamıyor, yürüyemiyor.  Sonra başka evlendim, küçük kızlar oldu. Evli onlar. 26 biri 28 biri. En çok onu özlüyorum. Her gün arıyorum internetten. O bana bakıyor, ben ona bakıyorum karşılıklı ağlıyoruz. Küçük kızım bakıyor ona şimdi. Ama kimse ben gibi bakamaz. Zor işi yok. Bi şey veriyorsun eline, resimli kağıt bakıyor akşama kadar. Acıkınca elini agızına vuruyor. Ama kimse çıkarmıyor dışarı. Ben olunca sırtıma bağlıyorum, gezdiriyorum. Hastalanıyor ama hep. O yüzden çocuğum için, para için.  Bizde hastahane, ilaç bahalı. Nefesi çıkmıyor hastalanınca. Onun için burdayım işte yoksa ne işim var burada.” İstanbul/2020