“PABLO’NUN İTİ”

“Adana’da yaşıyorum aslında ama sık geliyorum İstanbul’a. Senede 2-3 geliyorum, bazen bir hafta, bazen 3-5 gün. Geldim mi de işte Pablo vardı, köpekleri zile alıştırmış, işte o hesap makaralar boşalıyor. Arıyorum yani işte. Nereden baksan 25 senelik mevzumuz var. Nazende sevgilim diye bir şarkı vardır bildin mi? O mesela, ona rastgeldim mi bi zıngırtı başlıyor bende, tutamıyorum kendimi arıyorum. Engelledi beni geçende ama sıkıntı yok bulurum bi şekil. Belki 7-8 sefer telefon değiştirdi ama buldum. Gene de bulurum sıkıntı yok. Askerliği yeni bitirmiştim Güngören’de dayımgillere geldim. İş, güç hesabına. Taksicilik yapıyordu Güngören’deki durakta, iyi iş falan, filan dedi. İşte Adana’da ne yapıcan şu, bu.  Ben de çıktım taksiye. Bir, iki ay sonra anasıyla, bu bindi. Babası hastanedeydi o vakit. Ben, anasıyla, bunu epey bi taşıdım Cerrahpaşa’ya. İlk gördüğümde kanım kaynadı. Ufaraktan boyu, sessiz, sakin, püsük gibi bir şey.  Sonra gönül hikayemiz oldu işte ben Adana’ya dönesiye sürdü. Kocadı şimdi tabii. 50’yi geçti. Biz de kocadık tabii. Kafada saç kalmadı. Çoktandır görmüyorum da zaten. Vardır bir 10- 15 senesi. En son bi sofra yapmıştık Kumkapı’da odur yani en son. Ama mevzu o değil. Benim yanlışım oldu ona. Onun hala kızıyla mecaramız oldu kısa bir, bir de kefillik işi. Bazı tutamadığımız sözler de olmuştur. Haklıdır yani ama hikayemiz damardan işte.  Şimdi geçen geldiğimde aradım gene, bana telefonda “şerefsiz it” diye celallendi. O zaman aklıma geldi bu Pablo’nun itleri. Ona da dedim; ” hee valla, hay ağzın bal yesin! ben bu İstanbul’a geldim miydi aynen o it oluyorum” dedim. Yoksa benim ailemden yana bir sıkıntım yok. Hanımdan olsun, çocuklarımdan olsun. 17 yaşında aslan gibi oğlum, gül gibi iki kızım var ellerinizden öperler. O evlenmedi ama.  Haberlerini alıyorum hep. Anası da, babası da öldü. İşte o şekil çakılı kalmış benim aklımda. Şarkıda diyor ya; “Nazende sevgilim yadıma düştün” diye, ben aynen bunu duyduğumda, hele de gogoya denk gelmişse … Bi şey olacağından değil ama sesini duyuyorum, bir iki küfür ediyor, işte o bile bi şekilde tuz basıyor yaraya” İstanbul/ 2020