HABER

” Yılbaşından hemen önceydi. Kızım, akşam kapıdan girdi, baktım bir şey var. Anladım hemen. Yüzünden belli. Çarşamba pazarı gibi. “Ne oldu?” diye kabartıyorum tabii ama yemeğimizi yiyesiye kadar tek laf yok. Sonra tabii baklayı çıkardı ağzından. 42 yıldır anca sağ olduğunu öğrenebildiğimiz adam; babaları hastanedeymiş. İsveç mi? İsviçre mi? işte orada bi yerde. İkisini hep karıştırıyorum oldum olasıya. Neyse işte, deşe, deşe, ordan, burdan kızıma ulaşmışlar. “Alın beni buradan, öleceksem de evimde, yanınızda öleyim” diyormuş. Mafracını hazırlamış yani burası için. Ama bakalım senin bir evin kaldı mı? Bir yakının kaldı mı? Öyle ya gıdışıp da giderken düşünecektin bu günleri. Kızım da, oğlanlar da alalım babamı oradan diyor şimdi. Eeee nereye gelecek? Buraya; kızımla benim yanıma güya. Planları böyle zannımca. Anladığım o benim gizli, gizli konuşmalarından. Bizi bırakıp gittiğinde kızım 6 yaşındaydı. İki oğlan, daha belime ulaşmamıştı. Kedi gibi ağzımda taşıdım üçünü de. Ne zorluklar, ne mücadeleler. Gelinlikçilere kalıp mı çıkarmadım gece yarılarına kadar? Meyhanelere meze mi yapıp satmadım? Çorbacı dükkanı mı açmadım? Neler neler. Tarsus’taydık daha o zamanlar. Yattığım yeri bilemezdim geceleyin. Şimdi bunları unutup da bize yar olmamış adamın altını, üstünü almak istemiyorum ben. Ama kızım bakıcı tutarız diyor. Üçünün de işleri güçleri yerinde Allah’ın kelamına şükür. Hiçbir emeğimi zayi etmediler bugüne kadar. Bu habere kadar da tek sıkıntım kızımın evlenmemiş olmasıydı. Bir yaradır içimde yuvası olmaması. Ama şimdi bu mesele çıktı. Hepsine söyledim aynı çatı altında vallahi de billahi de oturmam diye. Yatırın o zaman bir yere madem ” babam babam” diyorsunuz dedim. O buna layık aslında ama benim çocuklarım yufka yürekli.” İstanbul/2020