“BENİ UNUTTU DİYE”

” İlkokulda falan sorarlardı hani hep “büyüyünce ne olmak istersin?” diye. Ben hep cevap olarak “anne olmak istiyorum” derdim. Bu arzumu beş yaşımdan 40 yaşıma kadar hiç kaybetmedim ama maalesef bu arzuma hiç ulaşamadım. Çünkü bir yuva kuramadım. Şimdi geriye bakınca neyi eksik ya da yanlış yaptım diye düşünüyorum ama bulamıyorum. Kısmet değilmiş diyebiliyorum artık sadece. İşte o yüzden çoktandır tek arzum;  hayırlı, vefalı bir evlat olabilmek. Başkalarına tuhaf gelebilir belki ama benim için, tahsil, mevki, para, pul değil de bu iki şey çok önemlidir: İşte biri anne olabilmek, diğeri iyi bir evlat olabilmek. O yüzden ilk arzum olmadığı için  annem benim en kıymetli varlığım. Hayatımı bunun üzerine kurdum. Sadece onu daha iyi yaşatabilmek, daha iyi bakabilmek için nefes alıyorum diyebilirim. Fakat son iki senedir hızla ilerleyen alzheimeri var. Ondan önce beraber çok şey yapardık. Sinemaydı, tiyatroydu, bayılırdı. Mesela çıkar, Rexx sinemasında bir film seyrederdik, arkasından Baylan’da kup griye yerdik, ya da Mercan’da midye tavayla bira. Devremülkümüz vardı Bodrum’da yazları oraya giderdik. Ne bileyim işte babamın kaybından beri aşağı yukarı 18- 20 senedir her şeyi beraber yapardık. Dizi izlemeye bayılırdı mesela. Ama maalesef artık hiçbirini yapamıyor. Son 7-8 aydır iyice yatağa bağlı hale geldi. En son, hastalık başlamadan  “Vatanım Sensin”‘i izlemiştik beraber mesela. Şimdi o diziden hangi oyuncuyu görsem içim cız ediyor. Mesela iki gündür hiç ismimi söylemedi. Bu mesela beni yiyip bitiriyor. Hem hastalığı ilerledi diye hem de beni artık tamamen unuttu diye. Bilemiyorum bu çok acı geliyor bana, sanki bütün kapılar kapanmış gibi.  Türkmen bir yardımcımız var evde ama ona bile bırakamıyorum bir şeyi eksik yapar diye. Bugün mesela yedek alez almak için çıktım ama aklım hep evde. Bir şey olacak diye ödüm kopuyor. İşte sanki onu uzun yaşatmak sadece benim elimdeymiş gibi başından hiç ayrılmak istemiyorum. 2020 ile ilgili de bunu istiyorum; annemin nefesi hep yanımda olsun.” İstanbul/ 2020