AÇMAZ

“Son altı aydır her bakımdan büyük bir açmazın içindeyim. Debelenip duruyorum diyeyim. 42 yaşındayım, 4 yaşında bir kızım var. Kocam, yani kızımın babası bana başka biriyle olmak istediğini söylüyor. Durum bu. Altı aydır, aşık olduğu kadına gitmek için “sal beni” diye başımın etini yiyor yani. Ben bunun romantik kısmıyla ilgilenmiyorum. “Vay! nasıl seversin?” falan değil derdim. O kısımların baraj kapakları kapalı. Tamam güzel kardeşim hayrını gör, ama bu hanede senin sorumlulukların daha bitmedi. Ben bu çocuğu senin yalvarmalarınla doğurdum 38 yaşında. Etimiz, budumuz belli. Sen çekip gittiğinde ben bu evi nasıl döndüreceğim? Bu çocuğu ben sabah mesaisine gittiğimde yuvaya kim bırakacak? Akşam kim başını bekleyecek? Ben call centerda çalışıyorum. Öyle düzenli vardiyalarım yok.  Hem sonuçta çocuk büyütmek bir ekip işi. Senin de sorumlulukların var, benim de. Şimdi aşık olmuş da, işten ayrılıp, güneye yerleşip küçük bir pansiyon işleteceklermiş de şuymuş buymuş. Tam romantik komedi. Yok öyle cozutup gitmek. Çocuk meydana çıkana kadar babalık görevini yapacaksın. Bana, “Okmeydanı’na annenlerin oraya taşın” diye akıl veriyor bir de. “Ben baba olmak istiyorum, baba olmak istiyorum” diye başımın etini yiyen adamın son babalık planı bu işte; annemlerin yanına Okmeydanı’na taşınmam. Orada bu kalitede yuva var mı? Ben oradan işe nasıl gidip geleceğim? Çocuğumu Okmeydanı’nda büyütmek istiyor muyum bakalım?  hiç düşünmüyor. Sallıyor yani. Çocuğu ve onun annesi için sunduğu en yaratıcı tavsiyesi bu yani. Bu sorumsuzluk karşısında bir de benden makul olmamı bekliyor. Öyle diyor; “makul davran, makul ol! “Gayet makulüm ve makul bir şekilde boşanmayacağım” dedim geçen akşam. Bunu öç almak, zora koşmak için falan yapmıyorum.  Ona da söyledim. Böyle olması gerektiğine inanıyorum. Anne, baba olmuşsan, bu kararı vermişsen, bu görevden canın istediği zaman istifa edemezsin. Bu kadar netim. Şimdi bir haftadır hiç konuşmuyoruz, bütün iletişimimiz kesildi. Bakalım filmin sonunu 2020’de göreceğiz, bekliyoruz yani.” İstanbul/2019