İMPARATORLUK BAŞKENTİ

“Ben kendimi cinsiyetim, tabiyetim, etnik aidiyetim vb üzerinden tanımlamak istemiyorum. Açık ve görülen şey nedir bana bakınca? İşte, orta yaşı geçmiş, Karaköy’de rastladığınız bir kadın. Bu kadardır neticede. İstanbul’da yaşıyorum. Kişisel beklentiler üzerinden konuşacak olursak, geçimlik kazancımı sağlama becerisi gösterdim, gösteriyorum. Yüksek olmayan beklentilerimin çoğuna ulaştım bu anlamda. O yüzden benim beklentilerim toplumsal anlamda. İstanbul’da olmayı, yaşamayı seviyorum. Kalabalık, yeşilsiz, kaotik, düzensiz evet ama burası 17 milyon insanın yaşadığı bir metropol neticede. Kuş sesi, arı vızıltısı, sakinlik vs falan arıyorsanız burada yaşamayacaksınız. Benim İstanbul’da yaşamaktan beklentilerim daha farklı, bu beklentiler aslında Türkiye’den de beklentilerim. Çok kimlikli, çok dinli, çok dilli, etnisiteli bir yapının kurallarının ve yaşama düzlemlerinin oluşturulması. Benim hayalim bu. Osmanlı İmparatorluğu’nu yeniden tesis etmekte gösterilen hevesin dinamikleri yanlış kuruluyor. Sünni İslam’ın yapmacık mağduriyeti imparatorluk hayali ile örtüşen bir şey değildir. Bu kent hem Doğu Roma İmparatoruğu’nun, hem de Osmanlı İmparatorluğu’nun başkentidir. Kalbidir. O yüzden diğer kimlikleri dışlayarak çaldığınız maya uzun vadede burada tutmayacaktır. İstanbul dediğinizde, aynı zamanda bütün kimliklerinin tarih boyunca beraber olduğu, birbirine rastladığı, etkilediği, etkilendiği bir yapıdan söz ediyorsunuz demektir. Kaç Süryani, kaç Rum, kaç Ezidi, Yahudi, Ermeni yaşıyor burada? Neden bir avuç kaldılar? Neden gittiler? Ya da gitmek istiyorlar? Bunlar İmparatorluğun asli evlatları, payandaları. Suriyeliler, Afganlar, Farsiler gibi göçle gelen yolcular değil. Biz geldiğimizde de buradaydılar yani. Benim hayalim işte bu; Her din, dil ve kimliğin birbirinden önceliği olmaksızın, beraberce yaşadığı bir İstanbul.” İstanbul/ 2019