PREKARYALAR

“Barış imzacısı olduktan ve üniversiteyle ilişkim kesildikten sonra aslında benim bildiğim anlamda ekonomi üretme yolum kapandı. Ama bir diğer yandan da biz buna alışkın bir nesiliz. Bu yüzden bir önceki neslin, proletarya dediğimiz sınıfsal karakterini taşımıyoruz. Biz, Prekarya denilen bir kuşağın temsilcileriyiz. Dolayısıyla işsiz kalmak, bırakılmak, atılmak vs gibi durumlara antremanlıyız. Yeniden yeniden ekonomi alanları üretebiliyoruz. İşte İstanbul’un o kaosu, kozmosu böyle biten şeylerin yeniden farklı mecralardan üretilmesine de imkan veriyor. Çok fazla sektör, çok fazla endüstri, çok fazla talep birbirinin içinde ve birbirini yeniden üreterek varoluyor. Böylece de sonsuz karşılaşmalar doğuruyor. Ben oradan besleniyorum. Bunu hem üretim ilişkileri açısından hem de kişisel temas alanlarına dair söylüyorum. Ama tabii şunu söyleyebilirim bu tür kıvraklığı olmayan biri için zor. Bu anlamda İstanbul’da olmaktan, yaşamaktan çok memnunum. Gerçek anlamda bir şehir çünkü. Ben de yani urban bir insanım. Apartman çocuğuyum. Öyle doğdum, öyle büyüdüm. Tarımla ilgilenen, toprak komünleri yapan, çiftlik hayalleri falan olan arkadaşlarımı da takip ettim ama benim işim değil yani. Ben bayağı beton ormanının, bu içinde yaşadığımız şeyin, bizim doğamız olduğunu düşünüyorum.  Şehir de insanın kendi doğasına içkin. Yurtdışı metropollerinde de yaşadım. Paris, Berlin yaşamlarını yakinen biliyorum ama oralar İstanbul’daki kadar geniş karşılaşma alanları açmıyor insana. İstanbul’da başka bir kaotik durum var. Belki İstanbul’un göç geçiş alanı olmasıyla ilgili tarihsel bir durum bu. İstanbul’u bir Berlin’le karşılaştırabilirim mesela ama Berlin bile İstanbul’un yanında çok stabil. Evet orada kültürel olarak çok şey oluyor, çok imkan var belki ama kültürler arası geçirgenlik İstanbul’daki gibi değil. Karşılaşmalar bu kadar geniş ve sonsuz değil… Ama tabii hem kanaatkar, hem de üretken olma pratiği olmayan biri için bu kaotik şehirde yaşamanın çok zor bir hayat olacağını kabul ediyorum.” İstanbul/ 2019