AYNI DİL

“Şimdi moda oldu İstanbul’dan kaçıp küçük bir Ege kasabasına gitmek, Akdeniz’in bir köyüne yerleşmek falan. Biz bunu bundan 10 sene önce yaptık eşimle. Bir iki kez panik atak gibi bir şey geçirmiştim. O bende bir korku yarattı. Sokağa çıkamaz, kalabalığa giremez olmuştum. Eşim de üzerine dükkanı kapatınca hadi ver elini Ege.. Aslında ben daha çok istiyordum gitmeyi. Planı ben yaptım. Evi kiraya verdik, eşyaları dağıttık. Zaten ne çocuğumuz, ne kedimiz, köpeğimiz vardı. Gittik işte. Gittiğimiz yer de öyle ıssız bir yer değil yani. Yazları kalabalık olan , denize yakın bir köy. Üç sene zor dayandık açık söyleyeyim. Bir kere köylü öyle sizin hayalini kurduğunuz gibi saf, iyilik dolu, tanrı misafiri bekleyen biri değilmiş ilk bunu anladık. Ben o zaman 64, eşim de 60 yaşındaydı. İlk olayların patlak vermesi, bahçedeki ağıl gibi küçük kulübenin damını onarmak isterken başladı. Vay efendim eşim hep ustalarla, işte damı aktarmasını istediğimiz insanlarla konuşmaya açık, saçık kıyafetler giyerek gidiyormuş, asıl amacı adamları ayartmakmış falan feşmekan. Yahu kadın 60 yaşında, saçını bile boyamayan bir kadın. Güzellik iddiası bile yok yani anla, kimi, niye ayartsın?. Ardından biz aslında İstanbul’da borç batağına saplanmışız da ondan buraya gelmişiz, alacaklılar peşimizdeymiş. O bitti başka hikaye çıktı, teröristmişiz, polis peşimizdeymiş, biz kanundan kaçıyormuşuz da bilmem ne.. Deli saçması. Sonra, köylünün keçilerini az buçuk bir şeyler, çiçek miçek ektiğimiz bahçeden uzak tutmak bile mesele oldu. Sen rica ediyorsun mesela, o sana kaba, saba bir cevap veriyor. Biraz daha üstelersen diklenip, küfür ediyor. Bilemiyorum biz makul bir düzlemde buluşup da rahat, huzurlu yaşamayı başaramadık. Şimdi buradayız işte. Haaa burası çok mu süper? kabalık, dedikodu burada yok mu? var! hem de alası var ama burada sana benzeyen, aynı dili konuştuğun insanlar da var. Hem de çok var.” İstanbul/2019