” NE KADAR UZAK O KADAR İYİ”

“ Ben sevmiyorum İstanbul’u. İlk fırsatta da uzaklaşmayı düşünüyorum zaten. Haritayı açıp bakacağım artık en uzak yer neresiyse oraya gideceğim. İstanbul falan da değil Türkiye’den komple ne kadar uzak o kadar iyi. Kafama koydum yani artık bunu. Görene sebep çok. Toplumsal olsun, ekonomik olsun, ailevi olsun, hep baskı sonuçta. Burada kim yaşıyorsa herkes bundan nasibini almıştır zaten de işte ben de bir örneğim şahsen. Altı ay önce evlenmeye çıktık, daha evlenmeden yıldım, bıktım, usandım. İki kere istemeyi erteledi zaten daha baştan bizimkiler. İlkinde annemin tansiyonu 19’a çıktı, kalbi sıkıştı falan feşmekan, o geceyi hastanede geçirdik zaten. İkincisinde de ortanca ablam erör verdi. Vazgeçtim desem rahata erecekler. Her şey sorun işte. Aklına ne gelirse. Nişanlım, yani eşim diyeyim artık benden dört yaş büyük. İşte başından daha önce bir evlilik geçmiş. 5 yaşında bir oğlu var. Bu mesela benim ailem açısından büyük sorun. Salon tuttuk, nikah gününü aldık hala bitmedi gitti. Ne bileyim işte, şimdi tuttuğumuz ev sorun oldu. Sorun oğlu sorun işte. Bütün ailem Yenibosna’da oturuyor. En uzak oturanı annemden üç sokak beride düşün artık. Tavuk gibi üstüne kapanmış hepsinin nefes aldırmıyor. İşte neymiş ben niye onlardan uzağa kaçıyormuşum bilmem ne. Suçlu da hep eşimi görüyorlar. Aklıma giriyormuş güya. Altı ablam var. Ben en küçük oğlanım. Aslen Elazığlıyız, ama ben, bir de benden bir yaş büyük ablam burada doğmuşuz. Önce “evlen, evlen, evlen” diye başımın etini yediler. Şimdi işte “ gidin isteyin” dedikten sonra  “yok bu sana uygun değil” bilmem ne. Hep bir baskı işte. Aile de olsun, toplum içinde olsun, ben usandım artık. Heves kalmadı içimde. Valla.  Ortanca ablam, yani en büyüğün iki küçüğü evli değil, annemle oturuyor. O daha çok hepsini kuruyor. İşte niyetim o yani, eşime de söyledim “tası tarağı toplayıp gitmek lazım” diye. Bir nikahı kıyalım hayırlısıyla da bakacağız işte.” İstanbul/ 2019