KOCA İSTANBUL

“Aslen Malatyalıyım. Yengem, o güz amcamın kızını bana alacaklarını söylediğinde arkama bile bakmadan İstanbul’a geldim. Sene 1989, günlerden Mayıs’ın 18’i. Küçük dayımın askerden hediye getirdiği walkmani sattım İstanbul’a bilet aldım. Yaşım daha 17. Askerliği bile yapmamışım düşün. Geliş o geliş kaldık burada. 30 sene olmuş işte. Şimdi desen bana Malatya’da yaşar mısın? Yaşayamam. O net bir şey. Martı sesi duymadan uyuyamam artık o derece. Ben ilk geldiğimde çok sefillik çektim burada. Hem cahillik, hem parasızlık, işte hem yol, iz bilmemek. Ama Allah biliyor ya hiç dönmek istemedim geri. Bir lodosçu abim vardı o zaman, bana dedi ki; “denizden bir avuç su içersen kalırsın burada, İstanbul bırakmaz seni”. Bunu dediğinde de Yenikapı’da sahilde, köpek öldürenle demleniyoruz. Aylardan Ocak. Geleli daha 8 ay olmuş. Gökyüzü kararmış, deniz siyaha dönmüş o şekil bir hava. Bu, bunu dedi ya, ben ayakkabılarla dizime kadar girdim denize, avuç avuç içtim o karanlık denizden. O bir avuç dedi ama ben, belki üç, belki dört avuç dolusu dökmüşümdür boğazımdan. Tuzlu su boğazımı yaktıkça sevindim kalacağım burada diye. Her işi yaptım burada. Hani derler ya “her boyayı boyandım” diye aynen o şekil. Motorsiklet kuryeliği, hanutçuluk, garsonluk, lodosçuluk, pazarcılık, bodyguardlık, hammallık. Aklına ne gelirse. Şimdi de stor perde montajı yapıyorum. Çok şükür para giriyor cebime ama öyle uzun süre kalmıyor. Kazandığımızı yiyiyoruz işte. Şimdi Tarlabaşı’na döndüm yine. Bir ara Kumkapı tarafına gitmiştim olmadı o iş. Dört kişi kalıyoruz evde. Ama ben kısmetse Yılbaşı’ndan sonra daha ucuz bir yer tutup, tek çıkmayı düşünüyorum. 30 senedir böyle işte. Yarın ne olacağımız belli değil. Bu şekil bir hayat. Anam ben küçükken rahmetli olmuştu zaten, babam da 4 senesi var rahmetli oldu diye duydum. Kardeşlerim hep üvey. Ölünce de diyorum işte bir kimsesizler mezarlığında yer bulurlar elbet bana. Koca İstanbul sonuçta.” İstanbul/ 2019