“ATSAN ATILMIYOR”

“İnsanı en çok evladı üzüyor sonuçta. Sabah beridir kukumav kuşları gibi bunu düşünüyorum. Ev dar geldi, attım kendimi dışarı. Oysa şu yaşımda, yaşım 71, ev bana niye dar gelsin di mi? Ama oğlan geldiğinden beri böyle. Homur, homur evin içinde. Topuğunda çıban çıkmış zebani gibi, neye, kime saldıracağını bilmeden dolaşıyor. Sabah erken kalktım yoğurt mayaladım. Baktım daha kalorifer petekleri tam ısınmamış, çömleğin altına gazete falan serip, üzerine örtüyü öyle örttüm. Sıcak tutacaksın ya mayalansın diye. Bir kalktı nursuz suratıyla, hemen örtünün dışında kalan ucunu gördü derginin. Çünkü başımda vızlayacak şey arıyor. Bir şey bulsun da zehrini akıtsın. Beygir yarışı oynuyor ya durmadan, işte onu gösteren mi ne bir zıkkımmış. Ne olacak sanki? Kağıt parçası alt tarafı. Çömleğin altında duruyor öylece. Ama bu bir hışım çekti onu altından, bir yaygara, bir bağırma apartman inledi. Yoğurt ta döküldü tezgahın üzerine. Ziyan oldu. Ben de öylece bıraktım, çektim kapıyı çıktım. Karısı, attı bunu başından bana geldi. Bir senedir bende. Çok bile dayandı kızcağız aslında. Altı sene kimse çekmezdi bunu valla. Bak ben annesiyim, ben doğurdum, büyüttüm ama doğruya doğru. Çok bile dayandı. Kendine de söyledim zaten; “kızım evliya sabrı varmış sende” diye. İğneden ipliğe battı bu. Gemi acenteliği yapıyordu ortağıyla. İşte, tığ teber şahı merdan kaldı öylece. Eeee ne yapacak tabii doğru benim başıma.. Kıza huysuzluğuyla da çektiriyordu zaten, o da attı başından haklı olarak. Şimdi işte bana kan kusturuyor. Yok, gece oyuna arkadaşlarım gelince çabuk gitsinler diye çat, pat kapıları çarpmalar, yok, yaptığım yemekleri beğenmemeler, işte böyle havadan cıvadan huysuzluklar bilmem ne.. Atsan atılmıyor, satsan satılmıyor ama işte..” İstanbul/2019