“ŞAHSİ FİKRİM”

“Üç aydır İstanbul’dayım. İstanbul’u hiç sevmedim. Sevilecek bir yanı yok. İlk geldiğimde de pişman oldum zaten. Bu benim şahsi fikrim. Adıyaman’dan geldim İstanbul’a çalışmak için. Adıyaman’da da aynı işi yapıyorum, inşaatlarda güvenlikçi olarak çalışıyorum. İşimden memnun değilim ama. Hayal soracak olursan bir sürü hayal geçiyor kafamdan ama ne söyleyeyim? Söyleyecek bir şey yok ki. Misal ben zengin olmayı istemem, parayı sevmem. Şunun şusu var, busu var hiç takılmadım. Takıntı yapmadım yani. Normal şekilde kendimi, ailemi geçindirecek şekilde olması yeter. Sağlık, huzur ve imanlı yaşamak isterim. Bu üçünden başka da bir şey istemem. Para, mara gerek yok yani bana. En çok istediğim şey din açısından bilgi sahibi olabilmekti ama onu da yapamadık. İmkansızlıklardan dolayı olmadı. Özel hayatımda da sıkıntılarım olmasa mutluyuz. 32 senelik evliyim. 6 çocuğum var. Onların da üçü burada. İki oğlum fırında çalışıyor, kızım da evli burada. Diğerleri Adıyaman’da. Eşim de tabii ev hanımı. Bizim oralarda çalışan kadın olabilir mi? Sadece kamu görevlerinde çalışan kadınlar olur. Bir de kendi bölgelerinde tütüne falan giderler. Bu yüzden sıkıntılarımız maddi sıkıntılar. İşsizlikten. Yoksa herhangi başka sıkıntımız yok. İşin olsa, paranı kazansan sıkıntın olur mu? Olmaz. Ama işin yoksa eş ilen, dost ilen, hanım ilen, çocuk ilen kavga eder, dövüşürsün. Bunların hepsi de ekonomiye bağlı. Yoksa ben haddinden fazla çok, çok iyi bir baba ve çok iyi bir eşim. Eşime sorsan “çok, çok, çok iyi” der benim için. Çocuklarım da annelerinden çok bana düşkündürler. Ama huzur ekonomiye bağlı. Ekonomi de yok bizde. İnşaat işlerinde Güneydoğu’dan başka çalışan yok zaten. O yüzden işte uzaya, uzaya iş için haber tanıdıklara kadar ulaşıyor. Tanıdıklarımız olduğu için burada iş olduğunu duyup geldim. Onların vasıtasıyla geldik yani. İnşaat işinde verilen para yaptığın işe göre. Ustaysan ayrı alırsın, ameleysen ayrı alırsın. Benim gibi güvenlikçiler daha az alır. Buradaki iş bitince memlekete gideceğiz. Orada oturup yaptığımızı yiyeceğiz. Geçinip gideceğiz işte.” İstanbul/2019