“Hayatımın şu an boş bir dönemindeyim. Ben üniversiteye başladığımdan beri yüksek lisans yapma hayali içindeydim gerçekleşti. Yeni mezun oldum. Bir ilişkim vardı o da bitti. Öyle olması gerekiyordu. Sorumluluk sahibi olması gerekiyordu ama bunu da karşılayamayınca birazcık psikolojisinde problemler meydana geldi. Bu da bizi gün geçtikçe daha kötüye sürükledi.. Yeniden dönse bilmiyorum ama çok şey var. İnsan bazı şeyleri anlatamıyor. Ama dönse değiştirmesini istediğim şey birazcık anlayışlı olması olurdu.
Ama beni en çok üzen şey o da değil dedemi kaybetmek oldu. Çok özlüyorum. Benim dedem benim için baba gibiydi. Çok yakındı. Anlatamıyorum işte.. Çok özlüyorum onu. Yanımda ayaklarımın dibinde öldü. Onun ölümüne şahit oldum.. Dayımlara ziyarete gitmiştik. Kalkacağımız zaman dayımlar bize “biraz daha oturun daha vakit erken” dediler. Dedem de dedi ki; “yok biz kalkalım artık yolcu yolunda gerek”. Bu en son kurduğu cümle oldu. Bunu söyledi ve önüme yığıldı, ayaklarımın dibinde.. Ben o cümleyi asla unutamıyorum. Her şey tam dediği gibi oldu. “Yolcu yolunda gerek” dedi ve uzun yolculuğa çıktı, gitti. Bunu işte hiç ağlamadan anlatamıyorum. Hiç aklımdan çıkaramıyorum. Hiç…. Öyle…” İstanbul/2019
YEDİTEPE'DEN PORTRELER 
Bir Cevap Yazın